Het reisverslag
|
Een droomreis door West Afrika Het reisverslag |
HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
|
| << Hst 15 | Hst 16 van de 27 | Hst 17 >> |
|
16. De Fouta-Djalon (Bart) Onderweg in het Fouta Djalon-gebergte zijn we een paar dagen blijven hangen in Dalaba. Hier kregen we voor weinig geld een heel hotel. Dit 'a cause de la saison morte' en er was inderdaad werkelijk niemand. Het hotel kwam zo uit een eind '70-jaren James Bond-film. Bovenop een rotswand en dus vanuit iedere zaal, kamer en vanaf de terrassen een schitterend uitzicht over de bergen. De eetzaal had zelfs een vleugel. Zoiets vals hadden we echter nog nooit gehoord. (gelukkig past dat altijd wel bij mijn 'gehonky-tonk'). En alles was ingericht met echt jaren '70 wit leren meubels. Het goede asfalt eindigde in Labé. Hier reed ik gelijk een eenrichtingsweg in onder het toeziend oog van een 'houder van de wet'. Dingden we in Marokko nog af op een boete, dit keer besloten we direct maar 'echte vrienden' te worden en reden dus na een tijdje zonder gevolgen verder. Inmiddels hadden we redelijk wat rondgevraagd naar 'de beste route'. Onder andere op de 'thorntree-site' van lonely planet hetgeen werkelijk fantastisch hielp!. En goed de Michelin kaart van West-Afrika bestudeerd. - Even tussendoor: Deze Michelin-kaart (door iedereen 'de 953' genoemd) mag wat ons betreft heilig verklaard worden (na Baraka natuurlijk, zie verderop). Voor overlanders is het de enige kaart die echt houvast geeft ('overlander' is hoe mensen zich noemen die met een eigen auto naar Afrika rijden). Ongelooflijk veel en vrijwel altijd kloppende informatie over soorten en toestanden van wegen, bruggen, wel of niet doorwaadbare rivieren, waterbronnen, afstanden en zelfs benzinepompen, restaurants en hotels. Op basis van dit alles besloten om de route te nemen die ook genomen wordt door 'les trucks russienne'. (Let wel: dit zijn door zes schouderhoge wielen aangedreven off-road monsters). Volgens de Rough Guide: 'a road of which even experienced fourwheel-drivers have turned back'. Het eerste stuk naar het dorpje Mali was schitterend. Midden in het regenseizoen door het hart van de Fouta Djalon. Overal groen, bloemen, watervallen en -tjes en bovenal een goede piste. We hebben de gewoonte om, vooral op weggetjes waar weinig vervoer is af en toe (meestal bejaarde) lifters mee te nemen. Nu zagen we langs de kant van de piste een groepje mensen lopen. Op hun schouders sjouwden zij een lange stok waaraan, in een net, een heel klein hoopje vrouw hing. We tilden haar op om achter in Baraka te leggen (die is en blijft tenslotte een ambulance..). Toen bleek het vrouwtje zo licht als een veertje en zagen we pas hoe erg ziek, bejaard, ondervoed en lief ze was. Samen met een paar naasten zijn we direct naar een kliniekje gereden. Haar broer, een hartverwarmend Moslimmannetje stal ook ons hart door ons te bedanken met een in tranen gepreveld gebedje (twee dagen later kregen we van een andere Moslimman ook zo'n bedankje, maar toen zonder tranen). Al met al reden we met een enorm brok in onze keel verder en we hopen met heel ons hart dat ze het goed maakt. Van de schrik en ontroering is Linda zelfs haar auto-sleutels verloren... In het dorpje Mali slecht geslapen vanwege muizen in de vloer van ons hutje en vervolgens bed-bugs in een andere kamer (lang leve 'thuis' slapen!). Toch besloten om de afdaling naar Senegal te beginnen. Mede omdat we Baraka al uitgeschreven hadden bij de plaatselijke douane. Na een klein stukje onderweg bleken we toch via een andere route gewezen te zijn: de zogenaamde 'short-cut'. We kwamen vrij snel een bekende tegen en we vroegen hem "COMMENT EST LA CONDITION DE LA ROUTE?". | |
|
Verder naar Hst 17 >> |
|
|
| |||
| HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
