Het reisverslag
|
Een droomreis door West Afrika Het reisverslag |
HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
|
| << Hst 16 | Hst 17 van de 27 | Hst 18 >> |
|
17. De gevaarlijke short-cut (Bart) Als wij aan een West-Afikaan vragen "COMMENT EST LA CONDITION DE LA ROUTE?", krijgen wij één van de volgende antwoorden: - Zegt hij "c'est TRES BON, pas de problème", dan weten wij dat het waarschijnlijk wel goed zit. Het zal ofwel een goede piste zijn of asfalt. Het laatste variërend van net nieuw, tot al aangetast door gaten ('potholes', funest voor de wielophanging, banden, mijn humeur e.d.). Op goede piste en goed asfalt halen wij 80 km/h, tussen de potholes 25 km/h. Is het antwoord echter " c'est BON, pas de problème", dan verwachten wij of de vergane asfaltweg of 'gewoon slechte' piste. Zo'n piste is goed, maar door het regenseizoen gemiddeld om de kilometer weggeslagen door stroompjes/ riviertjes. Waarschijnlijk net na een onoverzichtelijke bocht of achter een weggezakte of omgevallen vrachtwagen. Deze stukken moeten we stapvoets nemen (als we er niet al doorheen gestuiterd zijn, hetgeen waarschijnlijk betekent dat we een aantal boeken, waterflessen, camera's, vuile vaat en andere rotzooi terug op hun 'vaste plaats' moeten stoppen). Andere antwoorden hadden wij nog niet gehad. Dit keer kregen echter, kregen we het ons nog niet bekend antwoord: "c'est POSSIBLE". "C'est possible". Het feit dat we dit mailtje sturen komt omdat dit antwoord klopte. Maar daar is dan ook wel alles mee gezegd. We hadden ons van tevoren voorgenomen gewoon lekker op vakantie te gaan en niet teveel 'avonturen' te ondernemen. Achteraf is de short-cut absoluut een van die dingen die we ons voorgenomen hadden niet te ondernemen. Gelukkig maar dat iets dat je kan na vertellen altijd achteraf toch een toffe ervaring was... Wij vonden de short-cut echt gevaarlijk. Het was een afdaling over twee stukken die ofwel meer op een door regen uitgesleten kloof/ canyon leek dan op een berg-weggetje ofwel meer op een rots-lawine. En onze bekende vertelde dat er na de eerste afdaling (die de reden is dat de 6x6 aangedreven russische off-road trucks een andere weg nemen) een rivier is die je door moet steken. Hij dacht dat die nog wel doorwaadbaar zou zijn, maar was daar absoluut niet zeker van (vanwege het regenseizoen). Er was dus een kans dat we halverwege alsnog terug moesten... De eerste afdaling was bijna 650 meter dalen in iets minder dan 5 kilometer (met dank aan de geweldige GPS-data). En dat over losse rotsen en keien. Het is voor onze Baraka (door haar kleine motortje en grote 'ambulance-achteropbouw') op een dergelijke rodelbaan 'iets' makkelijker naar beneden te rijden (of glijden), dan naar boven. We hebben er een dag over gedaan. De afdaling van de eerste escarpment en de slechte nacht slapen hadden ons behoorlijk uitgeput, dus maakten we nog voor de rivier kamp op. Die nacht regende het een weinig. Wij waren echter dusdanig zenuwachtig voor de rivier doorsteek, dat iedere druppel er één teveel was. Gelukkig kwam Issajallo (een weinig engels sprekende local) ons 's avonds en op ons verzoek ook 's ochtends wat leuke afleiding geven. Nog gelukkiger, de rivierdoorsteek bleek een makkie! Weliswaar ging ik bijna om toen ik de schuine en hellende rivierbedding afreed (eerst zo schuin dat een voorwiel de lucht inkwam en vervolgens een achterkant die me links in begon te halen), de rivier zelf bleek maar net boven de knieën te komen en een harde ondergrond te hebben. Dus helemaal uitgelaten dat we door de rivier waren en al thee en grappen uitdelend en iedereen een lift aanbiedend reden we helemaal gelukkig verder. Even verderop zaten we opgelucht wat te lunchen toen, tot onze enorme verbazing er zomaar een andere overlander van de tegengestelde kant aan kwam hobbelen (de 5e in bijna 5 maanden). Onze verbazing werd nog groter toen er uit de perfect uitgeruste en nieuwe LR 110 een gepensioneerd engels stelletje stapte (David en Joe). Na allebei gezegd te hebben hoe verbaasd we waren, maakte David de legendarische opmerking: 'Did you happen to see a Mitsibushi bus, we're trying to follow it but lost track'. Het was dus direct duidelijk dat ook David en Joe redelijk per ongeluk op 'de short-cut' terecht gekomen waren. We wisselden natuurlijk onze ervaringen uit over 'de weg'. Wat bleek, ook zij hadden al tegen elkaar gezegd: 'Wow, dat hebben we gehad en laten we hopen dat we niet terug hoeven'. Even later reden we dus allebei iets minder uitgelaten verder... Het tweede escarpment was erg vergelijkbaar met het eerste. Het was nog steiler en de rotsen waren nog 'ruiger' en groter. Het was echter ook iets beter 'voorspelbaar' door minder losliggende en glijdende keitjes (die waren door de steilte al weggerold). De echt grote hoogteverschillen (met omkukelgevaar) hebben we telkens met keien opgevuld. Al met al weer een slopende afdaling waar we van meter naar meter dachten en reden. Ook hier zijn we weer zonder ongelukken doorheen gekomen. Eenmaal onderaan de bergen, dachten we dat we er waren. Om de paar 100 meter klonk er in Baraka iets als 'Pfiew, we hebben het gehaald!'. En dat hadden we ook, bijna. Ook in Senegal is echter het regenseizoen aan het ontwaken. In ieder geval net genoeg om ons weggetje voor een 15 kilometer onder te laten lopen met allemaal plassen. Deze waren zo'n 20 meter lang en dieper en onvoorspelbaarder dan de zo door ons gevreesde rivier. Het is iedere keer goed gegaan. We namen de grotere en diepere plassen met een redelijk vaartje omdat de voorkant van de auto een boeggolf maakt waarachter een 'golfdal' ontstaat. Hierdoor krijg je niet al teveel water in de auto en bij de motor. Een keer was het echt schrikken toen we met zo'n vaartje in een diepe plas een nog dieper 'gat in de plas' troffen. Net als op de rivierbedding stuiterden we zeer schuin en tilden één voorwiel op. Gelukkig voelden we dat (net) terugvielen op alle vier de wielen. Onze opluchting bij het bereiken van de 'grote weg' naar Kedougou was 'redelijk groot'. De lifter die we op dit laatste 'waterstuk' meenamen was de andere man die ons bedankte met een gepreveld gebedje (maar dan zonder tranen)... Het gebed van de eerste heeft overduidelijk onze beschermengelen extra krachten gegeven, dus we namen het zeer dankbaar aan. Achteraf wil ik dit tweede gebed graag gebruiken om Baraka, vanaf nu absoluut de heldin van de vakantie, voor onszelf heilig te verklaren: St. Baraka! | |
|
Verder naar Hst 18 >> |
|
|
| |||
| HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
