Het reisverslag
|
Een droomreis door West Afrika Het reisverslag |
HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
|
| << Hst 22 | Hst 23 van de 27 | Hst 24 >> |
|
23. Westelijke Sahara (Linda) De grens Mauretanië - Marokko was weer heel gezellig. Heerlijk dat er ook leuke douanes bestaan die het geweldig vinden om mensen terug te zien komen (de meeste overlanders verkopen hun auto in Afrika en vliegen terug). Dus dat was weer thee drinken en rijst met je handen eten (gelukkig ging dat nu zonder al te veel te morsen). Met de grens bereikten we ook de geasfalteerde weg. Geen stoffige pistes met wasbord meer, hoera! Met straffe tegenwind hebben we de lange en, weliswaar indrukwekkende maar na dagen toch, 'saaie' Westelijke Sahara doorgestoken. We reden door de wind de ruim 1100 kilometer lange weg niet harder dan 50 tot 60 kilometer per uur. Tussendoor smulden we van onze voorrraad 'emergency-supplies' (gedroogde pasta met saus), die nu niet meer nodig zouden zijn. Na twee lange dagen bereikten we doodmoe een mooie rivierdelta, waar we wilden wildkamperen. Er kwamen een jongen en een meisje op ons af, Saïda en Chouaïb. Ze begroetten ons hartelijk en nodigden ons uit op de thee in het huisje van hun broer, Mustapha, die de volgende dag pas weer thuis kwam. In het huisje, gebouwd in de kustwand met groots uitzicht over de zee, waren de moeder en nog een zusje van Mustapha. We kregen zoete thee met verse mint en brood dat in een schoteltje met olijfolie en jam kon worden gedoopt. Die avond aten we hun Marokkaanse vis-tajine en onze spaghetti als een meergangenmenu. Toen Mustapha de volgende dag op zijn brommertje uit Tan Tan terug kwam met ijs om de gevangen vis in te bewaren, nodigde hij ons uit om mee te gaan vissen. Hij heeft netten hangen net na de branding, en gaat dagelijks met zijn bootje, gemaakt van autoband en een plankje eronder, kijken wat de zee hem heeft gebracht. Vandaag was het pijnlijk, een dolfijntje was in het net vast geraakt en gestikt. Dat was heel triest. het was voor Mustafa pas de tweede keer in zijn leven en ook hij was ontroerd en vond het HEEL jammer. We hielden haar even vast en voelden aan haar zachte leerachtige huid, voordat Mustafa haar begroef op de bodem van de oceaan. Verder was de vangst goed, en ondanks mijn zeeziekte, een geweldige ervaring. De moeder van Mustapha leerde me brood bakken, Saïda leerde mij de geheimen van de vistajine en Bart sleutelde aan de Honda 4-takt brommer van Mustapha. 's Avonds bouwden we een feestje met de drums en gitaar, er werd luidkeels gezongen, veel gelachen, veel thee gedronken en wild gedanst. We voelden ons helemaal thuis bij deze familie, waren overdonderd door hun gastvrijheid en openheid en verlieten hen de dag erop met tranen in onze ogen. Mustapha, die kunst maakt van voorwerpen uit de zee, gaf ons zijn mooiste kunstvoorwerp. (Bart) Kort iets over de mensen. In Noord/ arabisch Afrika heb je echt supervriendelijke en echt gezellige mensen. De leukste die we deze reis ontmoet hebben, zijn de juist beschreven vissersfamilie. Toch lopen er ook echte klootzakken rond. Arabieren kunnen de grootst denkbare racisten zijn. Deze arabieren vinden zichzelf blank en alles wat zwart of west-afrikaan is, is een dief of anderszins niet te vertrouwen. Omdat wij blank zijn, gaan ze daar ook gerust op in. Zo van 'nu zijn jullie weer veilig', 'jullie hebben geluk gehad dat jullie niet bestolen zijn', etc.. Terwijl wij juist iets meer met de West-Afrikaanse cultuur hebben. De zwarte Afrikanen zijn gewoon heel gezellig. Iedereen is overal altijd welkom, er wordt meer gelachen, op schouders gekletst, gewoon 'meer openheid'. Arabieren zijn soms van die 'anale billenknijpers'. Blijft echter dat we ons sowieso overal in West- en Noord Afrika meer welkom en veiliger voelen dan waar dan ook in Europa. We wildkamperen hier echt zonder problemen, waar we dat in Europa niet durven.... | |
|
Verder naar Hst 24 >> |
|
|
| |||
| HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
