Het reisverslag
|
Een droomreis door West Afrika Het reisverslag |
HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
|
| << Hst 3 | Hst 4 van de 27 | Hst 5 >> |
|
4. De woestijndoorsteek in Mauritanië (Linda) Vandaag, vrijdag 26 april staan we op de camping in Nouakchott, (de hoofdstad van Mauritanië). Het is de afgelopen tijd wat te stoffig en warm geweest om te schrijven. Er is hier in de tussentijd van alles aan de hand, er wordt thee gezet met mint en veel suiker op gasstelletjes, kinderen vlinderen gezellig heen en weer en iedereen is wat aan het praten. Vrijdag is de weekenddag bij uitstek. (Op zondag gaan de banken en alle winkels weer open). Misschien niet de beste setting voor een goed verhaal, we zullen zien. We zijn alweer ruim 5 weken onderweg, en het voelt ook echt als lang. Heerlijk. Tot nu toe eigenlijk niets dan goed nieuws, hoewel de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wel wat sacherijnig kan worden van de warmte zo af en toe. Vooral omdat ik me dan net heb voorgenomen om nuttige dingen te doen (de was bijvoorbeeld, of alle stof uit de auto halen, of de spullen weer eens opruimen, een grote dagtaak). Dit schrijf ik er maar even bij omdat het anders zo'n lyrisch verhaal wordt, en misschien te onecht gaat aandoen! Terugdenkend aan de afgelopen tijd heb ik het idee dat we in Marokko met name veel onderweg zijn geweest. Dat was best vermoeiend, maar we hebben het mooi afgewisseld met af en toe een dag (en soms twee) rust. We hebben op prachtige plekken aan ongeschonden stukken kust gestaan waar we 'wild kampeerden' (voordat we vertrokken dachten we dat dat niet echt zou kunnen, maar gelukkig kan dat heel goed!) Fantastische stranden, wat vissers soms in de verte, en 's avonds geweldige heldere sterrenhemels. Eigenlijk per definitie perfect qua rust en natuurschoon. Campings zijn daarentegen veel onrustiger (hier komen bijvoorbeeld de hele dag vrouwen met pinda's en andere noten en mannen met souvenirs te koop langs, veel mensen komen gewoon even een praatje maken en de kinderen pakken alles dat ze te pakken krijgen), maar douchen, de was doen en de boel weer eens ordenen is ook wel heel prettig. De route door de Sahara was prachtig, eigenlijk gemakkelijker en minder heet dan ik me had voorgesteld, waardoor ik er echt van heb genoten. Het is heel bijzonder om door eindeloze vlaktes te rijden die bestaan uit steen en zand en af en toe een droog bosje. Verbijsterend om dan zo nu en dan opeens een nomade te zien op een afstandje, die schijnbaar alleen of met zijn kamelen op pad is door het 'niets'. We voelden ons heel ver verwijderd van de bewoonde wereld, alsof we in een andere tijd waren beland, in een totaal ander bestaan. En dan, na uren lege horizon, doemt opeens een dorp op, bestaande uit kleine vierkante huisjes die er armoedig uitzien. Een vissersdorp, waar voornamelijk mannen wonen. We worden ontvangen met grote glimlachen en veel groeten (ca va? ca va! kan hier lang doorgaan!). We kopen verse vis die we 's avonds heerlijk bij het kampvuur opeten, en een paar van de vissers komen ons gezelschap houden. Ze zetten zoete thee voor ons en vertellen over hun leven. Veertien dagen tot een maand (afhankelijk van de vangst) in het dorp in 'the middle of nowhere' en dan veertien dagen thuis bij de vrouw en kinderen. En dat voor een salaris van drie keer niets. In totaal hebben we 550 kilometer over piste (sporen) gereden, waarbij we veel zandduinen tegenkomen. Dus dan moeten we met lage bandendruk erdoorheen en af en toe zandladders erbij en de vastgedraaide wielen uitgraven. De laatste 150 kilometer voert onze route naar de hoofdstad via het strand. We mogen pas vertrekken als we zeker weten dat het eb is de komende uren. Ondanks dat we vrij zeker zijn dat we om de goede tijd vertrekken, blijft het een spannend gevoel om onderweg te zijn en vooral niet vast mogen komen te zitten.. want dan kan de vloed je wel eens inhalen! Baraka werd erg heet op dit laatste stuk, met veel zachte stukken in het zand en dat met een hele hete wind schuin in de rug. Af en toe een kwartiertje met de neus de wind in staan om de motor wat af te koelen was geen overbodige luxe. De route voerde overigens door het Nationale Park van Mauritanië, waar veel vogels te zien zouden moeten zijn, maar behalve een dure entreeprijs, twee pelikanen en een eenzame flamingo in de verte, hebben we daar weinig van gemerkt. Misschien dat we op de terugweg (in augustus, dan zal het wel een stuk heter zijn) meer geluk hebben wat dat betreft. We reizen inmiddels alweer een tijdje samen met het Engelse stel, die ook in de Landrover onderweg zijn en ongeveer dezelfde route afleggen. We zijn een goed clubje met zijn vieren, we hebben dezelfde ideeën over veel dingen, we hebben veel lol, we gaan ook onze eigen weg, maar eten bijvoorbeeld vaak samen en het onderweg zijn met zijn allen voelt en is een stuk veiliger. We plannen niet ver vooruit, maar de komende week gaan we ook nog dezelfde kant op, gezellig! | |
|
Verder naar Hst 5 >> |
|
|
| |||
| HARAKA HARAKA HAKUNA (St.) Baraka |
